Çat -> Elevit (rakım: 1950) -> Trevit (rakım: 2350)
Bir Karadeniz klasiği mıhlama ile güne başlıyoruz. Dün gece yan çadırda kalan Can da bizimle gelmeye karar veriyor ve hep beraber arabayla Elevit yaylasına çıkıyoruz. Çevrede yürüyüş yaparken karşılaştığımız bir amca, bize yukarıdaki yaylaya çıkmamızı öğütlüyor. Öyle mi yapsak, çadırları alsak mı derken koyuluyoruz yola.
Trevit yaylasına doğru yürürken karşılaştığımız herkesten ayrı bir yol tahmini çıkıyor. Muğlaklık biraz can sıkıcı ama biz 2.5 saat civarında yaylaya varıp, köyün karşısındaki çayırlıkta yerimizi alıyoruz. Yolda caminin yanına çadır kurmamızı tavsiye edip ‘umumi tuvalet de var’ demişlerdi ama biz göremedik, dereyi geçip taş ev manzarasıyla bir süre pinekliyoruz, az sonra inekler de yanımızda yerlerini alıyorlar.
Bu sırada Hasan dağa çıkmak için aramızdan ayrılıyor, maalesef araba görünce dayanamamış ve zirveye ramak kala otostopla yanımıza döndü. Daha sonra öğrendiğimize göre eskiden telefonla konuşmak için o dağa çıkmak gerekiyormuş, şimdi nispeten daha kısa mesafelerde telefon çekebiliyor.
Pineklediğimiz çimenlikte kalmaya karar verip, yanımızdan geçen çobana çadır kurabilir miyiz diye sorunca, sorduğumuz için teşekkür edip bize evinden odun veriyor – ollleeey. İçme suyu almak için de yer gösteriyor çünkü o berrak dereye 💩 karışıyormuş.
Akşama doğru çadırları kurup ineklere yalatıyoruz, odunları da uzun bir uğraş sonucu Hasman yakmayı başarıyor. Güneşin gitmesiyle muhteşem soğuk kendini gösteriyor, gökyüzü de muhteşem ama sis pek müsaade etmediği için ancak azar azar görüp sevinebiliyoruz.
Can bizden erken pes edip yatıyor, biz de ateş sönünce çadırımıza kuruluyoruz. Başta çadır sıcak ama gittikçe soğuyor ve geceyi üşüye üşüye tamamlıyoruz. Arada hooooop heeeeey bağırışları ve ara sıra geçen araba sesleri var gerisi dereye ait.